|
Баляда Лукаша Калюгі
|
|
27.09.1909 – 2.10.1937
|
Маладыя гады... Залатыя гады...
Але час не сьвяты. Арыштанства, суды.
І ты вораг народа, і гэты народ
Прад табою цяпер, як з калючкамі дрот.
І навокал, як вечнасьць, чужая зіма,
І дарогі да сонца і сонца няма,
Бо яго расстралялі – сьвяціла яно.
І цяпер каля вогнішча жлукцяць віно
Звар’яцелыя каты, якім гэты сьвет
Нібы беглага зэка засьнежаны сьлед.
І адсюль не ўцячы, бо краіна – турма,
Але думак пра волю турме не ўтрымаць.
І ты ў думках бяжыш праз завеі дамоў
І ня можаш дабегчы дадому ізноў,
Бо крычыць вартавы і страляе ў сьпіну...
Прачынаесься ты і ня можаш заснуць,
Бо і ты пачынаеш ужо разумець,
Што ў няволі жыцьцё – не жыцьцё і ня сьмерць
І твае залатыя ня прыйдуць гады,
Як цьвісьці аніколі ня будуць сады,
Дзе пустыня спрадвеку і дзе халады...
6–8.XI.2007.
|
|
